No Passaran

Η συναυλία της Μαντόνα στο Ολυμπιακό Στάδιο έκρυβε μία έκπληξη. Με σαφή πολιτικό λόγο στήριξε ανοικτά τον Μπάρακ Ομπάμα και παρομοίασε τον Μακ Κέιν με τον Χίτλερ και τους Αφγανούς μουλάδες. Η διάσημη σταρ τις παραμονές της περιοδείας που ξεκινά στην Αμερική στις 4 Οκτωβρίου, μέσα στην φορτισμένη προεκλογική περίοδο, εκφράζει δημόσια την ανεπιφύλακτη υποστήριξή της στον δημοκρατικό υποψήφιο. Μία τολμηρή στάση από την ποπ καλλιτέχνη που δεν την είχαμε συνηθίσει σε τέτοιες πολιτικές παρεμβάσεις. Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι η γοητεία της Μαντόνα και το μοναδικό της σόου προσφέρονται απλόχερα και ανιδιοτελώς στην υπηρεσία του change που οραματίζεται ο Ομπάμα για την Αμερική.

Την ίδια στιγμή ο εγχώριος σοσιαλισμός, προβάροντας πανευτυχής το κοστούμι της εξουσίας που του έλειψε τα τελευταία χρόνια, σε ένα ιδιόμορφο σόου δημοσκοπήσεων, παρακολουθεί κατά πόδας το κρυφτούλι που παίζεται στο κυβερνών κόμμα περιμένοντας τον Γατούλη που κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια να λακίσει από τη φιλόξενη στέγη. Ταυτόχρονα, στα βήματα της επαναστατικής πρακτικής και του διεθνισμού, ακολουθεί το παράδειγμα της αμερικανικής αριστεράς του Μπάρακ, επιστρατεύοντας τα αποθέματα της επαναστατικής αριστερής ομορφιάς που διαθέτει, στην υπηρεσία της νέας αλλαγής σε ένα αναθεωρημένο συμβόλαιο με το λαό. Όπως ήταν αναμενόμενο, τα ντόπια συμφέροντα και η μαύρη αντίδραση προσπαθούν λυσσασμένα να ανακόψουν την πορεία του ελληνικού σοσιαλισμού προς την εξουσία, υπονομεύοντας με όλα τα μέσα την αγωνιστική του δυναμική. Στη φωτογραφία - ντοκουμέντο αποτυπώνεται ξεκάθαρα, η προσπάθεια του παρασιτισμού να συνθλίψει στις συμπληγάδες του την προσωποποίηση του σοσιαλισμού, την ελληνίδα Πασιονάρια, στο γύρισμα της πρώτης δεκαετίας του αιώνα. Όμως, τα ύπουλα πισώπλατα χτυπήματα που σάρωσαν τον σοσιαλιστικό σημιτικό εκσυγχρονισμό παλιότερα, αντιμετωπίζονται πλέον αποτελεσματικά από τον ανθιστάμενο ανανεωμένο σοσιαλισμό που δηλώνει με παρρησία και ακαταμάχητο αγωνιστικό πνεύμα στην μπουρζουαζία "No passaran" στέλνοντας επαναστατικούς χαιρετισμούς στα περήφανα νιάτα, στα τιμημένα γηρατειά και στη γενιά των 700 ευρώ που δοκιμάζονται σκληρά από τη λαίλαπα της κρίσης του καταρρέοντος καπιταλισμού...

Η φανέλα του στρατιώτη

H Κάρλα Μπρούνι, η βασίλισσα της Ιορδανίας Ράνια και η σύζυγος του Ρούπερτ Μέρντοχ, Γουέντι συνόδευσαν τους ισχυρούς συζύγους τους στην γενική συνέλευση του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη. Οι κυρίες αφού συμβούλευσαν τις παγκόσμιες κεφαλές για τη στάση που πρέπει να ακολουθήσουν απέναντι στην παγκόσμια οικονομική κρίση, το 'ριξαν στα φιλανθρωπικά γκαλά για να ξεσκάσουν.

Αυτά να τα βλέπουν κάτι μικροπρεπείς στην ημεδαπή που κατηγορούν την κυβέρνηση της χώρας "ως κυβέρνηση των συζύγων" υπονοώντας οι κρετίνοι την πολυσχιδή επιχειρηματική δεινότητα των άξιων υπουργικών συζύγων σε όλους τους οικονομικούς και επιστημονικούς τομείς της χώρας. Οι κυβερνητικοί σύζυγοι διαπρέπουν ως ιατροί με διδακτορικό πριν πάρουν πτυχίο, ως συμβολαιογράφοι συμβάσεων παραχώρησης της δημόσιας γης αντί πινακίου φακής σε ιερότατες μονές, ως εκπρόσωποι γερμανικών εταιρειών που αγοράζουν κοψοχρονιά δημόσιους οργανισμούς και κυρίως ως δημοσιογράφοι και εκδότες με τις πλάτες του συζυγικού υπουργείου προπαγάνδας.

Είναι γεγονός ότι αυτούς τους τιποτένιους, τους χαρακτηρίζει ο φθόνος και η ζήλια. Άλλα και η ιστορική άγνοια. Το ελληνικό ένδοξο παρελθόν είναι στιγματισμένο από τις σπουδαίες συζύγους της εξουσίας, με πρώτη τη βασίλισσα Φρειδερίκη. Ο βασιλιάς Παύλος, δεινός παίχτης του μπριτζ είχε παραχωρήσει την άσκηση της εξουσίας στην ικανότατη σύζυγό του προκειμένου να παραμείνει απερίσπαστος στο χόμπι του, με τα γνωστά λαμπρά αποτελέσματα για το έθνος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από το Φρειδερίκειον κλέος της εικοσαετίας 1947 -1967.
Την "Φανέλα του στρατιώτου", την ίδρυση των "παιδοπόλεων" για τα παιδιά του εμφυλίου στην Βόρεια Ελλάδα, τα 15.000 παιδιά που παραδόθηκαν για υιοθεσία στην Αμερική από τα βασιλικά ιδρύματα, έναντι 4.000 δολαρίων το κεφάλι, τη "μητρική" στοργή για τους κρατουμένους της Μακρονήσου, τη συμμετοχή της στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη τον οποίο η βασίλισσα ζήτησε απλώς να τσαλακώσουν σε απάντηση για την υπόθεση της Μπέττυ Αμπατιέλου που την ρεζίλεψε στο Λονδίνο τον Απρίλιο του 1963 με το περιβόητο χαστούκι , αλλά τα καλόπαιδα του παρακράτους δείχνοντας υπερβάλλοντα ζήλο τον δολοφόνησαν, το διωγμό του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην αυτοεξορία του Παρισιού, όταν αναρωτιόταν ρητορικά σαν να μην ήξερε "ποιoς κυβερνά αυτόν τον τόπο", το παρασκήνιο για την αποστασία και την ανατροπή του Γεωργίου Παπανδρέου, τη συμβουλή που έδωσε στον νεαρό βασιλιά γιο της, Κωνσταντίνο, για να ορκίσει τη Χούντα.
Μεγαλειώδεις αλήθεια στιγμές που θα μείνουν αλησμόνητες στην αμνήμονα ψυχή του έθνους. Ποιος να θυμάται άραγε ότι στην τιμητική θέση του Γενικού Αρχηγού της φασιστικής - μεταξικής ΕΟΝ είχαν ορισθεί ο τότε διάδοχος Παύλος και η σύζυγός του. Στη φωτογραφία η Φρειδερίκη ποζάρει σε νεαρή ηλικία μαζί με τα αδέλφια της με τη στολή της ναζιστικής νεολαίας στην οποία στρατολογήθηκε οικειοθελώς πριν την αναγκαστική στρατολόγηση που ξεκίνησε το 1936. Είναι απορίας άξιο πως ακολούθησε στην κατοχή, την εξόριστη κυβέρνηση στην Κρήτη αρχικά και μετά στο Κάιρο και δεν έμεινε με τον Παύλο στην Αθήνα για να υποδεχτούν την Βέρμαχτ όπως έκανε το επιτελείο του στρατηγού Τσολάκογλου.

Βέβαια οι αρετές των κυβερνητικών συζύγων προαπαιτούν και το αντίστοιχο ανδρικό ταμπεραμέντο στο σπίτι, κλασική επίδειξη του οποίου έκανε ο πρωθυπουργός στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, όπου έσκισε τη γάτα μπροστά στις κάμερες για να μην υπάρχει αμφιβολία ποιος φορά τα παντελόνια στο σπίτι, παγώνοντας το αίμα των "ανταρτών" της παράταξης. Μάλιστα ο Βύρων μέσα στον πανικό του άρχισε να απαγγέλλει Πίνδαρο α-καπέλα ενώ ο Τατούλης έτρεξε στο πρώτο μικρόφωνο που βρήκε μπροστά του και αναφώνησε κλαίγοντας "ήμαρτον". Στο περιθώριο της συνεδρίασης της κεντρικής επιτροπής οι κυβερνητικές σύζυγοι διοργάνωσαν φιλανθρωπικό γκαλά στήριξης της συναυλίας της Μαντόνα, όπου παρουσίασαν τις μάλλινες φανέλες και τα εργόχειρα που έχουν ετοιμάσει από τον Μάρτιο του 2004 όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία. Ως καλλίτερο εργόχειρο βραβεύτηκε το υφαντό της κυρίας πρώην υπουργού που απεικονίζει τον ηγούμενο Εφραίμ να απολαμβάνει το campari του στο κότερο του υπουργού Ναυτοσύνης, μετά τη μαραθώνια υπογραφή συμβολαίων για την ανταλλαγή του Παρθενώνα με τον χείμαρρο Διακονιάρη στην Πάτρα που η ιερά μονή παραχώρησε χαριστικά στο Δημόσιο για να παρκάρει τα ποταμόπλοια του ελληνικού στόλου.

Έβγαλε βρώμα η ιστορία

Στις 18 Οκτωβρίου συμπληρώνει τα ενενήντα του χρόνια ο Κώστας Μητσοτάκης. Σε μία τουλάχιστον περίεργη σύμπτωση τα γενέθλια του Επίτιμου συμπίπτουν με την επέτειο από το "Ραντεβού με την ιστορία" του Ανδρέα Παπανδρέου, της 18ης Οκτωβρίου 1981. Είναι φανερό ότι οι πορείες των δύο τελευταίων μεγάλων της ελληνικής πολιτικής διασταυρώθηκαν παράξενα.
Στη φωτογραφία ο Ελευθέριος Βενιζέλος μαζί με τον νεαρό τότε Κώστα, σε μπαλκόνι στα Χανιά. Ο Βενιζέλος αναδείχτηκε ως Εθνάρχης, πολύ αργότερα από τη φωτογράφιση, όταν ο αστικός κόσμος της χώρας συσπειρώθηκε απέναντι στην εξέγερση των κομμουνιστών το 1946, τότε που δεν είχε την πολυτέλεια να ασχολείται με τους προπολεμικούς διχασμούς και εμφύλιους διαχωρισμούς μεταξύ βασιλικών και βενιζελικών. Έτσι απρόσμενα, ο Βενιζέλος προέκυψε ως σύμβολο ενότητας του έθνους και η Ελλάδα μετά το '50, γέμισε με ανδριάντες, πλατείες και δρόμους του πολιτικού που πέθανε εξόριστος στο Παρίσι το 1936, αλλά και μισητός από τους μισούς Έλληνες, αφού επέζησε από δύο δολοφονικές επιθέσεις, πρωταγωνίστησε στον Διχασμό και γνώρισε το γνωστό ανάθεμα στο Πεδίον του Άρεως.

Ογδόντα χρόνια μετά τη φωτογραφία του ποστ, το μπαλκόνι έχει γκρεμιστεί, ο Βενιζέλος έγινε και αεροδρόμιο, οι κομμουνιστές κυβέρνησαν την Ελλάδα το 1989 μαζί με τον Κώστα Μητσοτάκη που δεν κινδυνεύει ομολογουμένως από τις περιπέτειες που πέρασε ο Λευτέρης και συνεχίζει να φωτογραφίζεται πάντα χαμογελαστός, προβάλλοντας την πολιτική του άποψη ως σταθερή αξία με προοπτική για την νέα χιλιετία.

Το "συμβόλαιο με το λαό", είκοσι επτά χρόνια από τη αποδοχή του από το 48% του ελληνικού λαού τον Οκτώβρη του 1981, και την πλήρη υλοποίησή του με τον ερχομό της Αλλαγής, την έξοδο από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ των μονοπωλίων, και την Ελλάδα που ανήκει πλέον στους Έλληνες, το έχει βάλει ο Γιώργος στην πίσω ρόδα στο ποδήλατο για να χτυπάνε οι αχτίνες από τότε που χάλασε το κουδούνι που του χάρισαν οι σύντροφοι της σοσιαλιστικής διεθνούς.

Η ιστορία, περιμένοντας στο ραντεβού της ξεροστάλιασε και το 'ριξε στις βίζιτες και στις δηλώσεις μέχρι που την έκανε τραγούδι ο Κώστας Τριπολίτης σε μουσική του πρώην υπουργού πολιτισμού Θάνου Μικρούστσικου. Ένα τραγούδι για όλους όσους πίστεψαν στον Ανδρέα με πάθος για το όραμα της Αλλαγής: "Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε, τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα"...

Είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί

Όταν η Μάρα περνά


Ο Johnnie Walker επανέρχεται


Η ανεπανάληπτη γεύση όμως, αναλλοίωτη στο χρόνο, παραμένει μία και μοναδική: Τι Πλαστήρας τι Παπάγος.

Η Γλουτολαγνεία

Η καυστική δήλωση του πρώην υφυπουργού υγείας Θανάση Γιαννόπουλου περί των γλουτών της αντιπολίτευσης που θα βλέπει οσονούπω το κυβερνητικό κόμμα προκάλεσε φοβερό σάλο στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Ο κύριος Γιαννόπουλος πρόβαλε με επιστημονική παρρησία - καθότι ιατρός - την σύγχρονη τάση της γλουτολαγνείας που κυριαρχεί διεθνώς.
Για του λόγου το αληθές στην φωτογραφία, η κυρία πρωθυπουργού της Γηραιάς Αλβιώνας Σάρα Μπράουν, ξερογλύφεται, θαυμάζοντας τα οπίσθια του τεκνού μοντέλου, εκδικούμενη ίσως το διαχυτικό φιλί του Γκόρντον στην Κάρλα Μπρούνι. Την ίδια ώρα ο σύζυγος της κυρίας Μπράουν αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά προβλήματα από την εσωτερική αντιπολίτευση που θέτει θέμα ηγεσίας στο ετήσιο συνέδριο του κόμματος που αρχίζει αύριο. Γιατί βλέπετε το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας κάνει συνέδριο κάθε χρόνο, και όχι όποτε το επιβάλλουν οι επικοινωνιακές ανάγκες του εκάστοτε πορφυρογέννητου αρχηγού. Οι βουλευτές - αντάρτες του εργατικού κόμματος, αφού εξανάγκασαν τον Τόνυ Μπλέρ σε αποχώρηση μετά την πολιτική στήριξη που παρείχε στον θλιβερό τρομοκυνηγό Μπους, λέγοντας ψέμματα στην βρετανική κοινή γνώμη, πιέζουν τώρα πολιτικά τον εκλεκτό πρίγκηπα που δέχτηκε το δακτυλίδι από τον πρώην αρχηγό, Γκόρντον Μπράουν, να θέσει ο ίδιος θέμα ηγεσίας ζητώντας την επιβεβαίωση από το συνέδριο του κόμματος.

Η απόπειρα σύγκρισης των παραπάνω με τα τεκταινόμενα στα ελληνικά κόμματα εξουσίας προβάλει τραγικά την εικόνα με τους τσάμπα μάγκες "αντάρτες", την παντελή έλλειψη πολιτικής συζήτησης (στο Πασοκ για παράδειγμα δεν αναλύθηκαν ποτέ πολιτικά τα αίτια της περσινής εκλογικής ήττας, και τώρα ξαφνικά καμαρώνουν για τα γκάλοπ και τον νέο καταλληλότερο ξεχνώντας ότι μέχρι πρόσφατα ο Γιώργος μάθαινε ποδήλατο όπως ο Κώστας πλάκωνε τις πίτσες όταν ήταν στην αντιπολίτευση), τους αλεξιπτωτιστές αριβίστες της πολιτικής, τους λαδιάρηδες πολιτικούς που δεν παραιτούνται καμώνοντας μάλιστα τους αγωνιστές ή και τα θύματα ακόμα, τα εσωτερικά πισώπλατα μαχαιρώματα που δίνουν και παίρνουν, στοχοποιώντας μέχρι και τον έως πρόσφατα ακλόνητο αρχιτέκτονα της νίκης της ελληνικής δεξιάς, πρώην αριστερό, νυν Υπουργό Τύπου και Προπαγάνδας, διοχετεύοντας από "μέσα" τις πληροφορίες για τα ντήλια του Βατοπαιδίου, προσδοκώντας να βατέψουν σοδομιτικά τον ξενομπάτη Υπουργό που αποτελεί ξένο σώμα στην παράταξη του Πολύδωρα και του Ανδρεουλάκου.

Έτσι, η εύστοχη δήλωση του πρώην υφυπουργού περί οπισθίων, δίνει την σπουδαία διάσταση της ελληνικής πολιτικής αφού η διαχρονική πρωτοπόρα πολιτική του πισινού έπαψε να είναι προνόμιο της Ψωροκώσταινας και απέκτησε παγκόσμια αίγλη εκφράζοντας πλέον την διεθνή συγκυρία της γλουτοκρατείας όπως αποτυπώνει παραστατικά το σκίτσο του Steve Bell. Η λογοκρισία έκοψε την φωτογραφία που δείχνει την επιτυχία της πολιτικής του προέδρου Μπους στην Αμερικανική οικονομία, όπου η πολιτική των γλουτών του W. παίρνει όσκαρ παμψηφεί, κάνοντας τον Αλογοσκούφη να νοιώθει μία απέραντη μοναξιά στο μεγαλείο των μεταρρυθμίσεων.

Επιτέλους Κάθαρση

Με το αριστερό του χέρι στο νάρθηκα ο Νέστωρ της σύγχρονης πολιτικής, με μία βαθιά σημειολογική πράξη, απαντώντας άμεσα στην πρόσφατη θλιβερή παρουσία του πρωθυπουργού στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης - που απέφυγε να απαντήσει στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων για τα νεόπλουτα υπουργικά τρωκτικά που τον περιτριγυρίζουν- και θέλοντας να αποστείλει ένα καίριο πολιτικό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, όπως άλλωστε το συνηθίζει τα τελευταία χρόνια, απολαμβάνοντας τις δικές του θερινές διακοπές και χαλώντας τα μπάνια όλων των υπολοίπων, κάνοντας τους να τρέχουν καλοκαιριάτικα, εγκαινίασε χθες το αυτόματο ρομποτικό σύστημα κάδων συλλογής απορριμάτων στα Χανιά, παρόντων των ευγενέστερων μορφών της τοπικής κοινωνίας.
Τις παραμονές των ενενηκοστών γενεθλίων του ο Κώστας Μητσοτάκης, πάντα φρέσκος, χαμογελαστός και πρωτοπόρος, δείχνει έμμεσα το δρόμο για την ολική διαχείριση των σκουπιδιών της πολιτικής.
Εξασφαλίζοντας την γρήγορη συλλογή χωρίς μυρωδιές και άλλες βλαβερές συνέπειες για τον δημόσιο βίο, τα σιχαμερά σκουπίδια θα ρίχνονται στον καιάδα της πολιτικής σε ειδικά διαμορφωμένη χωματερή, που θα κατασκευασθεί με απ' ευθείας ανάθεση από τον Εθνικό Εργολάβο και πρώην μπαιρακτάριο νταβατζή, σε χώρο που θα προσφέρει αφιλοκερδώς στο ελληνικό δημόσιο η Μονή Βατοπεδίου μετά την σπαρακτική έκκληση του κ. Σανιδά: "Οι μοναχοί, εάν έχουν πραγματική πίστη στον Θεό, να επιστρέψουν από μόνοι τους τα χρήματα που πήραν". Οι άγιοι πατέρες αποφάσισαν να αποδείξουν εμπράκτως και αυθημερόν στον κύριο εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ότι είναι ένθεοι άνθρωποι, παραμερίζοντας τα ιερά αυτοκρατορικά χρυσόβουλα και τους οθωμανικούς φετφάδες που ορίζουν ως γνωστόν τις περιουσίες των προσκυνημένων.
Το συμβόλαιο παραχώρησης θα συντάξει αφιλοκερδώς η κ. Υπουργού Παράκτιας Ναυτοσύνης (κατά το καπατσοσύνης) ενώ η εγγραφή στο κτηματολόγιο θα είναι δωρεά της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου (ΚΕΔ). Η έκταση ανήκει σήμερα σε offshore εταιρεία με μέτοχο την Ιερά Μονή και αντιπροσωπεύεται στην Ελλάδα από το Υπουργείο Τύπου & Προπαγάνδας.
Με κόστος μόνο πενήντα χιλιάδες ευρώ ανά κάδο, η εξυγίανση της πολιτικής ζωής εξασφαλίζεται εγγυημένα. "Ο κόσμος το αγάπησε γιατί είναι καθαρό και δεν μυρίζει" δήλωσε ο κατασκευαστής του συστήματος του ρομποτικού κάδου που αποτελεί μοναδική ελληνική πατέντα.
Η τεχνολογία του 21ου αιώνα επιστρατεύεται στην υπηρεσία της πρωτοπορίας της πολιτικής σκέψης από τον αειθαλή πολιτικό της χιλιετίας. Συνέλληνες επιτέλους. Η προοπτική της Κάθαρσης στην πολιτική χωματερή του τόπου είναι ορατή.

Ένα Δέντρο

"Για να εξασφαλίσω τα τέσσερα παιδιά μου". Χωρίς να ντρέπεται. Με το αντίτιμο της πώλησης των λιμανιών ανά χείρας. Με το αίμα των θυμάτων από τα εργατικά ατυχήματα στο Πέραμα να μουγκρίζει ζητώντας δικαιοσύνη. Στον περίγυρο του προκλητικού πλουτισμού και της ασυδοσίας.
Και από δίπλα η διαθήκη του Ζυλ Ντασέν να προβάλει ως υπερήφανος τιμωρός στον ωκεανό της ύβρης, προκαλώντας τις offshore της μπιζναδόρικης διαπλοκής και της "νομιμότατης" ξεφτίλας. Φλερτάροντας με την Νέμεση. Κουρελιάζοντας την ηθική των μπουρζουάδων της πολιτικής που καμαρώνουν για την τρανταχτή αλλά και αφορολόγητη περιουσία τους. Εμποδίζοντας έστω και για λίγο το "Ριφιφί" στην αισθητική μας.
Ο Ντασέν, διωγμένος Αμερικανός πολίτης από τον Μακαρθισμό την δεκαετία του '50, μετά από το ανήθικο κάρφωμα του οσκαργουίνερ Ελίας Καζάν, βρήκε καταφύγιο στην Ευρώπη και κατέληξε στην Ελλάδα με την σύντροφό του. Ερωτευμένος αυτός ο Έλληνας κατ' επιλογή, με την Ελλάδα που αγάπησε. Αυτή την Ελλάδα των μεγάλων δημιουργών της γενιάς του '30, που σκόρπισε τα αρώματα της ομορφιάς με το πέρασμά της και αναχώρησε, πλέκοντας αριστοτεχνικά τις καταγραφές του ελληνισμού, καθορίζοντας την σύγχρονη ελληνικότητα. Αφήνοντας πίσω της τα θλιβερά απομεινάρια μίας δήθεν, ξιπασμένης νεοαλήτικης αριστοκρατίας να γλύφει μεταμφιεσμένη σε μεταμερκουρικούς υπουργούς του πολιτισμού, πάνω στο μεγαλείο των σπουδαίων Ελλήνων, των μεγάλων Ρωμιών που ο Ντασέν τόσο αγάπησε.
Τον Σεπτέμβριο του 1997, φυτεύοντας συμβολικά ένα δέντρο στο καινούργιο τότε, Θέατρο Γης, στην Θεσσαλονίκη έσκυψε συγκινημένος και ψιθύρισε "Να μου το προσέχεις". Είναι πάντα εκεί. Και μεγαλώνει όμορφα στην "Naked City", της βαλκανικής ενδοχώρας. Σπαθίζοντας αγέρωχο τον ουρανό που σε φιλοξενεί. Κάτι θα ξέρει παραπάνω. Συμμετέχοντας σε ένα βουβό γήινο σκηνικό, πλάι στα οργισμένα αίματα των εκτελεσμένων πατριωτών της κατοχής στο Νταμάρι της Τριανδρίας, περιμένοντας τις νέες μεγάλες παραστάσεις που κάποτε θα ανεβούν, από δημιουργούς πρωτοπόρους, όταν αυτός ο τόπος θα έχει ξεβράσει επιτέλους τους φαύλους που τον απομυζούν.

Στη Σούβλα της Εξουσίας

"Ανακοινούται από το υπουργείον Προεδρίας της Κυβερνήσεως ότι κατ' εντολήν του υπουργού κ. Κ. Τσάτσου ματαιούται η δευτέρα παράστασις των Ορνίθων του Αριστοφάνους, η οποία επρόκειτο να δοθεί σήμερον εν τω πλαισίω του φεστιβάλ Αθηνών. Το χθές εμφανισθέν ατελέστατα προπαρασκευασμένον έργον αποτέλεσε παραμόρφωσιν του κλασσικού κειμένου, ωρισμέναι δε σκηναί παρουσιάσθηκαν κατά τρόπον προσβάλλοντα το θρησκευτικόν αίσθημα του λαού". Με αυτή την ανακοίνωση την Κυριακή 30 Αυγούστου 1959 ματαιώθηκαν από ραδιοφώνου οι τρεις παραστάσεις των Ορνίθων του Θεάτρου Τέχνης στο Ηρώδειο. Η απαγόρευση έδωσε διαστάσεις σκανδάλου στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο Κάρολος Κουν, σε μετάφραση του Βασίλη Ρώτα, μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, σκηνικά και κουστούμια του Γιάννη Τσαρούχη, χορογραφίες της Ραλλούς Μάνου.

Κατά την παρουσίαση του έργου στο Ηρώδειο, μία μικρή κατά τις μαρτυρίες, μερίδα των θεατών διαμαρτυρήθηκε, όταν στη μέση περίπου της παράστασης, ο πρωταγωνιστής Πεισθέτερος κάλεσε τον ιερέα να θυσιάσει στους θεούς έναν τράγο. Ο ιερέας άρχισε τότε να ψέλνει σε τόνο βυζαντινής ψαλμωδίας. Στις έντονες διαμαρτυρίες, μία άλλη μερίδα των θεατών χειροκροτούσε απαντώντας προκλητικά στα γιουχαΐσματα. Το θέμα φάνηκε ότι έκλεισε με τον έξυπνο ελιγμό του ηθοποιού Δ. Χατζημάρκου (Πεισθέτερος)που σταμάτησε τον ιερέα και "πήδησε" στην επόμενη σκηνή.
Η απόφαση του Κ. Τσάτσου - που παρακολούθησε την πρεμιέρα στο Ηρώδειο - για την ματαίωση των υπολοίπων παραστάσεων έδωσε τεράστια δημοσιότητα στο θέμα. Ήταν όμως και η αφορμή για τον γελοιογράφο Φωκίωνα Δημητριάδη να κολλήσει έκτοτε στον Τσάτσο, μία κότα από δίπλα, κάθε φορά που τον γελοιογραφούσε.

Το κατέβασμα της παράστασης από τον υπουργό προεδρίας της παντοδύναμης κυβέρνησης της ΕΡΕ, που είχε προκύψει από τις εκλογές της 1ης Μαίου του 1958 που έφεραν όμως την ΕΔΑ με 25% και 79 έδρες για πρώτη φορά στην αξιωματική αντιπολίτευση , οκτώ μόλις χρόνια από το τέλος του εμφυλίου, ήταν στην ουσία μία προσπάθεια του υπουργού να αποσείσει τις ευθύνες από πάνω του για την "γραμμή" της παράστασης.

Ο φιλοκυβερνητικός Τύπος έγραψε για "απόπειρα κομμουνιστικοποιήσεως του Αριστοφάνους", η Καθημερινή ανέφερε "καλλιτεχνικόν σκάνδαλον εις το Ηρώδειο" ενώ η Βραδυνή διέκρινε μονολεκτικά ότι διεπράχθη "Βεβήλωσις".

Σε αυτό το κλίμα αριστοφανικής παράκρουσης ο Μάνος Χατζιδάκις διαμαρτυρόμενος για την ματαίωση των παραστάσεων έστειλε μία γενναία και αυστηρή επιστολή στην εφημερίδα "Έθνος" αναφέροντας: "Θεωρώ τον εαυτό μου απόλυτα προσβεβλημένο από τον τρόπο που έγινε η ματαίωσις της παραστάσεως.(...) Η όλη υπόθεσις μαζί με την ανεκδιήγητον "ευθιξίαν του θρησκευτικού αισθήματος" μερίδος των θεατών, με θλίβει αφάνταστα. Θεωρώ την παράστασιν αυτήν την πλέον σημαντικήν, ανθρώπων του κύρους και της σημασίας του Κάρολου Κουν, του Γιάννη Τσαρούχη και της Ραλλούς Μάνου, που με την εργασία τους αυτή έδωσαν ένα παρόν μέγιστης σημασίας εις την ιστορίαν του νεωτέρου θεάτρου χωρίς να παραγνωρίσω και τη μουσική μου, που τη θεωρώ την πλέον ώριμον που έχω γράψει μέχρι σήμερα για το θέατρο"

Ο Χατζιδάκις δικαιώθηκε απολύτως. Η παράσταση ανέβηκε ξανά το 1962 με ανανεωμένη σκηνοθεσία από τον Κουν και χορογραφία της Ζουζούς Νικολούδη και γνώρισε τεράστια επιτυχία στο Παρίσι στο θέατρο των Εθνών, όπου και διακρίθηκε. Από τότε οι Όρνιθες πέρασαν στην ιστορία ως μία σπουδαία, ανεπανάληπτη και θρυλική παράσταση. Ταυτόχρονα η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι αποτελεί μία ιδιαίτερη, υπέροχη και κορυφαία στιγμή για την σύγχρονη ελληνική μουσική, που γνώρισε παγκόσμια αναγνώριση. Μία μεγαλειώδης σύμπραξη των κορυφαίων δημιουργών που φώτισαν με το πέρασμά τους αυτόν τον τόπο,σε εποχές πραγματικά δύσκολες, αφήνοντας πίσω τους μία κληρονομιά τόσο βαριά όσο και ενοχλητική για τους νεοέλληνες της "ξεπέτας".

Φέτος, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των εκατό χρόνων από την γέννηση του Κάρολου Κουν το Θέατρο Τέχνης ανέβασε την παράσταση τιμώντας παράλληλα και την μνήμη των μαθητών και διαδόχων του Κουν, Γιώργου Λαζάνη και Μίμη Κουγιουμτζή.

Η φετινή είναι η δεύτερη αναβίωση της παράστασης από τον θάνατο του Κουν. Είχε προηγηθεί το ανέβασμα του 1997 με σκηνοθετική επιμέλεια του Γιώργου Λαζάνη και του Μίμη Κουγιουμτζή. Στον ρόλο του Πεισθέτερου πρωταγωνίστησε τότε ο Θύμιος Καρακατσάνης.
Θυμάμαι την παράσταση του 1997 στην Θεσσαλονίκη πολύ έντονα. Την γλυκύτητα και τρυφερότητα του λόγου του Γιώργου Λαζάνη όταν μας περιέγραφε συγκινημένος στο γιαπί του Θεάτρου Γης, την παράσταση του 1959 στην οποία συμμετείχε ως μέλος του χορού. Τα λάθη και τις παραλήψεις. Την υπερβολή της απαγόρευσης. Εξαίρετη ήταν η απόδοση του ρόλου του Πεισθέτερου από τον "μανιεριστή" του Αριστοφάνη Θύμιο Καρακατσάνη. Ήταν το καλοκαίρι της Θεσσαλονίκης - Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 1997 αλλά και οι μέρες της φωτιάς στο Σέιχ Σου. Το απόγευμα, ήταν λίγο μετά τις 4, της Κυριακής 6ης Ιουλίου, που ξέσπασε η φωτιά έτυχε να συναντηθώ στον "Ντορέ" με τον θίασο. Βγαίνοντας ξέγνοιαστοι και χαμογελαστοί, είδαμε τις φλόγες να ξεπηδούν από το δάσος μαυρίζοντας την ψυχή μας. Οι παραστάσεις στο Θέατρο Δάσους έγιναν όταν είχε σχεδόν σβήσει η φωτιά. Παράσταση δίπλα στα αποκαΐδια και στη μυρωδιά της στάχτης...
Την φετινή παράσταση θα έχω άλλους λόγους να την θυμάμαι αφού την παρακολούθησα με την εξάχρονη κόρη μου, που ενθουσιάστηκε βλέποντας στην σκηνή την παράσταση με τα πολύχρωμα και πολύβουα πουλιά του Γιάννη Τσαρούχη, ακούγοντας ζωντανά το τραγούδι τους που την νανουρίζει, χρόνια τώρα.

Μπορεί η παράσταση να μην προκαλεί πλέον τις αντιδράσεις που προκάλεσε το 1959, αλλά συνδέεται με μία μοναδική σύμπτωση. Τόσο το 1997 όσο και φέτος που ανέβηκαν οι Όρνιθες υπήρξαν έντονες αντιδράσεις για άλλες θεατρικές παραστάσεις αρχαίου δράματος. Το 1997 για τις "Βάκχες" που ανέβασε το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας σε σκηνοθεσία του Ματίας Λάνγκχοφ και φέτος για την "Μήδεια" που ανέβηκε από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας σε σκηνοθεσία του Ανατόλι Βασίλιεφ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακούστηκαν διαμαρτυρίες σε παράσταση στην Επίδαυρο φέτος για πρώτη φορά μετά τις Βάκχες του 1997, όταν ο Λάνγκχοφ εμφάνισε τον Διόνυσο - Μηνά Χατζησάββα γυμνό στη σκηνή, σε σκηνικό κρεαταγοράς.

Φαίνεται ότι τα πουλιά του Κάρολου Κουν ηλεκτρίζουν ακόμα την ατμόσφαιρα κάθε φορά που σκάνε μύτη ή ότι ακόμα η κότα του Κωνσταντίνου Τσάτσου έχει στοιχειώσει για τα καλά ερεθίζοντας τους "προστάτες" του αρχαίου θεάτρου, που αισθάνονται να απειλείται η όποια σύμβαση τους με την τέχνη από κάθε λογής καινοτομία και "αιρετική" σκηνοθετική ματιά. Δεν είναι τυχαίο ότι πρωτοστάτησε φέτος στις διαμαρτυρίες στην Επίδαυρο για την Μήδεια, ο γνωστός πρωτοκλασάτος ποινικολόγος των καναλιών, ο οποίος και αποχώρησε επιδεικτικά όπως έκαναν διάφοροι άλλοι οπαδοί του λάιφ στάιλ το 1997, με τις Βάκχες, καταγγέλλοντας τον "αφελληνισμό" της αρχαίας τραγωδίας. Πολύ λυπούνται όλοι αυτοί που δεν μπορούν πλέον να απαγορευτούν οι "βέβηλες" παραστάσεις με απόφαση ενός υπουργού. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι εξαιρετικά αισιόδοξο ότι γίνεται ντόρος για μία θεατρική παράσταση στην εποχή της απόλυτης απογοήτευσης, της παρακμής και της παραιτημένης ελλαδικής κοινωνίας.

Η παράσταση των Ορνίθων αφηγείται την απόφαση των δύο ηλικιωμένων Αθηναίων Πεισθέτερου και Ευελπίδη, να αφήσουν την πόλη, αηδιασμένοι για την παρακμή της, για να ζήσουν αλλού. Αναζητούν τον Τηρέα, τον Έποπα - Τσαλαπετεινό που σύμφωνα με τον μύθο ήταν άνθρωπος και μεταμορφώθηκε σε πουλί. Ύστερα από ένα μεγάλο ταξίδι βρίσκουν τον Έποπα να ζει μακάριος και ευτυχής στην αγκαλιά της ξανθιάς Αηδόνας. Στην εξέλιξη του έργου, με την παρότρυνση του παμπόνηρου Πεισθέτερου, τα πουλιά πείθονται να δημιουργήσουν την δική τους ιδανική πολιτεία την Νεφελοκοκκυγία, κυριαρχώντας στους ανθρώπους αλλά και επιβάλλοντας φόρους στους Θεούς, απαγορεύοντας την τσίκνα από τις θυσίες να φτάνει στους ουρανούς!

Η πόλη κτίζεται και διάφοροι καλοθελητάδες από τον άπληστο κόσμο των ανθρώπων αρχίζουν να επισκέπτονται την νέα πολιτεία. Πρώτος ο Ιερέας, ακολουθούν ο Νομοθέτης, ο Πολεοδόμος - Εργολάβος - Ρυμοτόμος του αέρα, ο Συκοφάντης και ο Χρησμολόγος, αλλά και ο Εθνικός Ποιητής. Όλοι διώχνονται από τα πουλιά και τον Πεισθέτερο με τις κλωτσιές. Αλλά δυστυχώς ούτε η ιδανική πολιτεία δεν θα ξεφύγει. Όταν οι Θεοί στέλνουν τριμελή αντιπροσωπεία στα πουλιά για να κλείσουν συμφωνία με την Νεφελοκοκκυγία βρίσκουν τον Κυρίαρχο Πεισθέτερο να σουβλίζει αμέριμνος δύο πουλιά. "Τι είναι αυτά?" τον ρωτούν. "Αμφισβήτησαν την εξουσία και τιμωρήθηκαν" απαντά ο πανούργος Αθηναίος, γλύφοντας τα δάκτυλά του, γυρίζοντας την σούβλα με πάθος, απολαμβάνοντας την εξουσία που του έλαχε αναπάντεχα στα στερνά του βίου του.

Ο Αριστοφάνης το 414 π.χ. ανέβασε την παράσταση στα Μεγάλα Διονύσια. Δυόμιση χιλιάδες χρόνια αργότερα τίποτα δεν έχει αλλάξει. Όλες οι προσπάθειες για την ίδρυση της ιδανικής πολιτείας κατέληξαν στην εμφάνιση της αμείλικτης σούβλας της τερατώδους εξουσίας, άλλοτε με προσωπεία δημοκρατικά, αλλού σε καθεστώτα ολοκληρωτικά, με διαψεύσεις των οραμάτων, με ήττες και ξεπουλήματα των αγώνων. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο δρόμος για τη σούβλα είναι αποδεδειγμένα στρωμένος με τις καλλίτερες προθέσεις.

Όσο για την σύγχρονη Αθήνα, μάλλον θα είχε πρόβλημα ο παππούς Αριστοφάνης να ορίσει τους καλοθελητές της παράστασης των Ορνίθων, έτσι όπως έχουν μπλεχτεί τα πράγματα. Μπορεί ο Αριστοφάνης να μην κινδυνεύει σήμερα από "κομμουνιστοποίηση" στην πολιτεία που σέρνεται πλέον από τα λαμόγια στους απατεώνες και από τους μπιζναδόρους πολιτικούς και νομοθέτες στους εργολάβους - real estate παπάδες. Όσο για τους συκοφάντες και τους χρησμολόγους αυτοί είναι οι μόνοι σταθεροί και ακλόνητοι. Παντού και πάντα. Όμως έχουν πλέον ταυτότητα. Τους λένε μίντια. Έχουν και υπουργό να τους εποπτεύει. Τον σύγχρονο Έποπα - Τσαλαπετεινό που στις μέρες μας είναι ο μεταλλαγμένος πρώην αριστερός και νυν Κυρίαρχος. Που, για να έχει ήσυχο το κεφάλι του και πάντα λαμπερά τα πολύχρωμα φτερά του, έσπρωξε για μπίζνες την ξανθιά του Αηδόνα σ' αυτά τα πολύπλοκα τα μίντια, παρακολουθώντας μεγαλοπρεπής από το πρες ρουμ του, τους πολίτες - κουτορνίθια να ρουφάνε το αυγό τους, αηδιασμένοι τάχατες για το κατάντημα της πατρίδας...

Γιατί όπως λέει και το μελοποιημένο χορικό από τον Μάνο Χατζιδάκι με τίτλο Η βουλή ,από την θρυλική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης σε μετάφραση του Βασίλη Ρώτα

Είναι εκεί στην Πολιτεία
με πλατείες με γραφεία
μια φωλιά που ζει μια ράτσα
τετραπέρατη καπάτσα
σκάβουν σπέρνουν και θερίζουν
και τρυγάνε με τις γλώσσες
και τα χέρια τάχουν μόνο
να υπογράφουν, να μουτζώνουν,
και ποτέ τους το να χέρι
που 'ναι τ' άλλο τους δε ξέρει
γλωσσομάχοι γλωσσοφάγοι
που τις γλώσσες τους να φάνε!

Ή όπως θα παρατηρούσε με νόημα στα μίντια ο σύγχρονος μπιζναδόρος Εθνικός Ποιητής και άξιος εκπρόσωπος αυτής της τετραπέρατης και καπάτσας ράτσας "Ηθικό είναι το νομικά ορθό".