Θωμά είσαι σπίτι?

Ο Θωμάς είναι επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης ομίλου επιχειρήσεων. Οι εταιρείες του Θωμά άντλησαν πολλά εκατομμύρια στο χρηματιστήριο από τις απανωτές αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου στο τέλος της προηγούμενης δεκαετίας. Λέγεται ότι και για επιχείρηση που ήταν λουκεταρισμένη για χρόνια ο Θωμάς έκανε αύξηση κεφαλαίου , τσεπώνοντας τα φράγκα από το απίθανο επενδυτικό κοινό των άσχετων που συμμετείχε στις αυξήσεις. Τα παπαγαλάκια έκαναν καλή δουλειά τότε. Οι εταιρείες του Θωμά παρουσιάζονταν ως "λίρα εκατό" στους επενδυτές.

Αλλάξανε όμως οι καιροί, έπεσε το χρηματιστήριο και ο όμιλος άρχισε να γράφει ζημιές. Μεγάλες ζημιές. Το προσωπικό έμεινε απλήρωτο για μήνες και άρχισαν οι διαμαρτυρίες και οι διαδηλώσεις έξω από τα υπουργεία. Βουλευτές, τοπικοί παράγοντες, πίεζαν για τη λύση του προβλήματος για να σωθούν οι θέσεις εργασίας στις εταιρείες του Θωμά. Πίεση στην πίεση, ο Θωμάς ενισχύθηκε με πολλά εκατομμύρια ευρώ δάνειο, από τις τράπεζες με κυβερνητική παρέμβαση για να στηριχθεί ο όμιλος. Μετά από λίγα χρόνια όμως και αφού ο Θωμάς είχε ρίξει μόνο ένα μικρό μέρος του δανεισμού στον όμιλο, άρχισαν πάλι τα προβλήματα. Η τακτική η ίδια: Διαμαρτυρίες , διαδηλώσεις , πιέσεις στην κυβέρνηση για νέα στήριξη στον όμιλο εταιρειών του Θωμά. Το αποτέλεσμα λαμπρό. Νέος γαλαντόμος δανεισμός με τις πλάτες του κράτους...

Ο Θωμάς ξέρει τι κάνει. Ακολουθεί κατά γράμμα την παμπάλαιη συνταγή που λέει ότι ο καπιταλισμός είναι για να μοιράζει κέρδη. Τις ζημιές που δημιουργεί τις φορτώνει πάντα στο κράτος. Στην πατρίδα μας άλλωστε έγινε επανειλημμένα. Αρχικά στην μεταπολίτευση, με τις κρατικοποιήσεις του παππού Καραμανλή ως αποτέλεσμα των πετρελαϊκών κρίσεων της δεκαετίας του '70. Τότε ονομάστηκε "επέκταση του δημόσιου τομέα" με την απόκτηση του απόλυτου ελέγχου σε τράπεζες, την Εμπορική, την Ιονική Λαϊκή, και στις επιχειρήσεις που αυτές ήλεγχαν (Ολυμπιακή, ΕΚΟ, ΗΛΠΑΠ, ΗΣΑΠ κλπ) Το 1983 με τις κοινωνικοποιήσεις των προβληματικών του Ανδρέα μέσω του θρυλικού ΟΑΕ (Οργανισμός για την Ανασυγκρότηση των Επιχειρήσεων) ως απάντηση στην κρίση του 1979 που οδήγησε τους παραδοσιακούς κλάδους της ελληνικής βιομηχανίας στην καταστροφή. Μετά, περνώντας στην εποχή του Μάαστριχτ, το κράτος αποφάσισε να κάνει τον μπιζναδόρο πουλώντας τις προβληματικές αλλά και τις ΔΕΚΟ που δημιούργσε ο παππούς Καραμανλής κοψοχρονιά, καθαρές από τα χρέη και άλλα βάρη σε κάτι τύπους που μερικές τις ξανάκαναν πανίσχυρες (ΑΓΕΤ Ηρακλής) με δικτύωση στην παγκόσμια αγορά.

Πρόσφατα, ο Θωμάς συνειδητοποίησε ότι είναι εραστής της πρωτοπορίας. Η συνταγή που ξέρει καλά ως ελληνική, ακολουθείται πλέον παγκοσμίως. Η πολύτιμη τεχνογνωσία ονομάζεται μελοσχήμως "σχέδιο σωτηρίας". Με ονοματεπώνυμο βαρύ σαν ιστορία. Πώλσον. Μπράουν. Για μία προοπτική. Για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Με νούμερα τεράστια. 700 δις δολάρια έριξε το αμερικανικό κράτος στο τραπεζικό σύστημα για να το σώσει. Και δεν φτάνουν, λέει. Στην Βρετανία, ο μοναδικός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν και τους τα 'χωσε (400 δις στερλίνες) και τους εθνικοποιεί δείχνοντας τον δρόμο στους άλλους! Στην Γερμανία η Μέρκελ που και μόνο στη σκέψη των κρατικοποιήσεων αρρωσταίνει, ξαναβγάζοντας τα σπυριά της εφηβείας που είχε στη μάπα όταν ήταν στην Ανατολική Γερμανία, μάτωσε και αυτή, αρκούντως. Στον ίδιο χορό το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο για να σωθεί το σαπάκι της Fortis. Ακόμα και στην Ελλαδίτσα, 28 δις ευρώ θα διαθέσει το γκουβέρνο για να στηριχθούν οι ελληνικές τράπεζες, τη στιγμή που με τα χρήματα αυτά μπορούσε το κράτος να τις αγοράσει όλες, έτσι όπως έχουν ξεφτιλιστεί τα τραπεζικά χαρτιά στο χρηματιστήριο. Αλλά πως να κρατικοποιήσει τις τράπεζες ο Αλογοσκούφης, όταν έχει κάνει σημαία και πανάκεια της οικονομικής πολιτικής τις ιδιωτικοποιήσεις, όπως ο Χριστοδουλάκης προηγούμενα.

Ο Θωμάς είναι σπίτι και μπορεί να καμαρώνει πλέον για την διάδοση της πατέντας, σε τέτοια τεράστια επίπεδα. Μπροστά στην τηλεόραση ακούει τις ανακοινώσεις για τα μέτρα των ισχυρών της γης και ανάβει το πούρο του μεγαλοπρεπής. Σκέφτεται ότι του αξίζει τελικά το νόμπελ οικονομίας. Θα γράψει και βιβλίο. Ο μπαταξής που βγαίνει πάντα μάγκας.