Στους δρόμους της χάλκινης γιορτής

Οι μυρωδιές και η τσίκνα για μία ακόμα παραμονή πρωτοχρονιάς κατακλύζουν την παραμυθένια Πολιτεία του Αέρα. Οι μπάντες με τα χάλκινα και οι άλλες, αυτές με τους ζουρνάδες για μία ημέρα κάθε χρόνο κυριαρχούν, με την ανοχή όλων των κατοίκων, στην πολιτεία με τα δύο χιλιάδες τριακόσια χρόνια πορεία στην αιωνιότητα.

Μα τούτη η Πρωτοχρονιά μοιάζει να είναι παράξενη. Λες και οι καλικάντζαροι θα καταφέρουν φέτος να κόψουν το δέντρο της ζωής. Θαρρείς ότι οι κάτοικοι της πολιτείας πορεύονται στον καινούργιο χρόνο μαζεμένοι και σκεφτικοί, επηρεασμένοι ίσως, από τα πρόσφατα λόγια του τελευταίου πορφυρογέννητου Κυβερνήτη, που τους εξομολογήθηκε με τρόπο τραγικό το νέο εθνικό δίλημμα που θα μείνει στην ιστορία : "ή θα αλλάξουμε ή θα βουλιάξουμε", μιλώντας σε πρώτο πληθυντικό, λες και οι πορφυρογέννητοι νοιάζονται για κάτι άλλο εκτός από το θρόνο που οφείλουν να κρατούν ζεστό για τον επόμενο καταλληλότερο. Όμως θρόνος χωρίς υπηκόους είναι σεντούκι χωρίς χρυσάφι...

Η Πολιτεία του Αέρα χαμογελά βλέποντας τους, γνωρίζοντας καλά με τη σοφία των είκοσι τριών αιώνων της, ότι ετούτοι οι χορτάτοι μέσα στα ζεστά τους ρούχα, είναι τόσο αστείοι με τους φόβους τους, συγκρίνοντας αναπόφευκτα τη φετινή πρωτοχρονιά με εκείνες τις πραγματικά δύσκολες χρονιές, σε καιρούς που η Πολιτεία ήταν πολιορκημένη από κάθε λογής εχθρούς και ο βρόγχος του θανάτου έπνιγε τις γειτονιές, τα κάστρα και τα σοκάκια. Ή ακόμα πιο πρόσφατα, στα χρόνια μετά τον ξεριζωμό της μάνας Ιωνίας, της κατοχής και του εμφυλίου, τότε που η δυστυχία και η οδύνη φώλιαζε στις ψυχές των ανθρώπων και ο μακελάρης χάρος, κροτάλιζε καθημερινά στη σκέπη της πόλης, ψηλά, εκεί έξω από το Επταπύργιό της.

Μία όμορφη ημέρα, φωτεινή, σαν τη σημερινή, οδηγεί τους πλανόδιους μουσικούς με τα χάλκινα πνευστά από τη μία παρέα στην άλλη, που νιώθουν έτοιμες και δυνατές για να ξορκίσουν το κακό, να αγνοήσουν παντελώς τα διεθνή νομισματικά ταμειακά μαμούνια, πνίγοντας τις αρνητικές προβλέψεις στο τσίπουρο και τη ρετσίνα, με τις υπαίθριες ψησταριές να δίνουν την αίσθηση της ομαδικής σπονδής ή της συμμετοχής ακόμα σε κάποια διονυσιακή λατρεία. Η βακχεία της παραμονής της πρωτοχρονιάς με τις βαλκάνιες μουσικές της, επαναφέρει στην Πολιτεία του Αέρα μνήμες από τότε που το ανακάτεμα των εθνοτήτων την έκαναν μοναδική, ασυναγώνιστη πολιτεία, κοσμοπολίτισσα της Ανατολής, πραγματικό σταυροδρόμι πολιτισμού για τους έκπληκτους περιηγητές της Δύσης.

Όμως, η πιο μεγάλη χαρά σε τούτο το παραμύθι, ανήκει στην πριγκίπισσα Μελωδία, που κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς φθάνει στην Πολιτεία του Αέρα, φορώντας την πολύχρωμη βαλκάνια φορεσιά της, ραμμένη σε χρόνια αυτοκρατορικά, φορεμένη από τότε που οι κάθε λογής βασιλιάδες λογάριαζαν την Πολιτεία του Αέρα σαν το πολυτιμότερο πετράδι για την κυριαρχία τους στην Ανατολή και στη Χερσόνησο του Αίμου. Η Μελωδία, μέσα από τις βυζαντινές μουσικές ενσωμάτωσε τον Ήχο της Μεγάλης Ανατολής, της μουσικής μητρίδας, εκεί που η Μουσική είναι ένα ενιαίο σύνολο με την Ποίηση και τον Χορό. Και είναι η παραδοσιακή δημοτική μουσική και το ρεμπέτικο που διέσωσαν τους δρόμους του βυζαντινού Ήχου, των ειδών δηλαδή της μουσικής, που οι μελωδίες τους δεν μπορούν να αποδοθούν από το δυτικό μουσικό πεντάγραμμο και τις νότες.

Ριγμένη στην αγκαλιά της Πολιτείας του Αέρα, η Μελωδία βρίσκεται εκεί που οι παλαιότεροι μουσικοί διατήρησαν τον Ήχο της Ανατολής σε καιρούς δύσκολους μέσα από τα ρεμπέτικα τραγούδια, αλλά και που οι νεώτεροι δημιουργοί συνεχίζουν να γράφουν και να παίζουν μουσική στην μεγάλη Πολιτεία, με έναν τρόπο αναγνωρίσιμο και ιδιαίτερο, που τους κάνει να ξεχωρίζουν στα διάφορα είδη της μουσικής που είναι αφοσιωμένοι.

Έτσι και φέτος, η Μελωδία αποχαιρετά τον παλιό χρόνο, τσικνισμένη στους δρόμους της χάλκινης γιορτής, με τους βαλκάνιους σκοπούς να χρωματίζουν την Πολιτεία του Αέρα, ανάμεσα στις παρέες της γιορτινής ξεφάντωσης, για μία και μοναδική ημέρα όπως κάθε χρόνο, πριν επιστρέψει στην καθημερινότητά της καλουπωμένη στα ωδεία, στα κλαμπ, στα σκυλάδικα και στα μέγαρα μουσικής...

Να χαμηλώναν τα βουνά

Να χαμηλώναν τα βουνά, να δω τη Σαλονίκη τα μεσάνυχτα, λέει ένα παλιό τραγούδι σε καλαματιανό σκοπό, που προσαρμόστηκε ο στίχος του για τις ανάγκες της βορειοελλαδίτικης δημώδους άσκησης. Και είναι πράγματι πολλά τα βουνά που περιτριγυρίζουν τον κάμπο της Συμβασιλεύουσας, που την προστάτευσαν στους είκοσι τρεις αιώνες της ιστορίας της από τους εισβολείς, αφήνοντας τις διόδους από συγκεκριμένα φυσικά περάσματα, που πάντοτε φυλάσσονταν με οχυρά, κάστρα και βίγλες.

Έτσι ανατολικά, στο ύψος της Ρεντίνας είναι τα περίφημα Μακεδονικά Τέμπη, ανάμεσα στον Χολομώντα και στα Κερδύλλια Όρη, με το σπουδαίο ιουστινιάνειο οχυρό, ενώ στα βόρεια και δυτικά είναι ο δίαυλος γνωστός ως "διάδρομος του Μοναστηρίου" που κυριαρχούσαν τα μεσαιωνικά οχυρά των Μογλενών και των Σερβίων. Πρόκειται για το πέρασμα από όπου εισέβαλαν οι Γερμανοί τον Απρίλιο του 1941, υπερφαλαγγίζοντας τις ελληνικές και "αυτοκρατορικές" βρετανικές δυνάμεις, πριν καν προλάβουν να λάβουν θέσεις άμυνας στη γραμμή Αλιάκμονα, σε ένα πρωτοφανές φιάσκο - επιμελώς θαμμένο από την ελληνική ιστοριογραφία - και μία ανώφελη θυσία των δυνάμεων της Γηραιάς Αλβιώνας, με αποτέλεσμα αμέσως μετά την τραγική κατάληξη, οι Άγγλοι να κατηγορούν τον αρχιστράτηγο Παπάγο για την αδυναμία στήριξης του μετώπου και την ουσιαστική προδοσία του φιλόδοξου σχεδίου από τα φιλογερμανικά στοιχεία του ελληνικού επιτελείου που συνθηκολόγησαν και σχημάτησαν την πρώτη δοσίλογη κυβέρνηση, ενώ οι Αυστραλοί, οι Νοτιοαφρικάνοι και οι Νεοζηλανδοί - οι οποίοι κατέγραψαν τραγικές απώλειες στην Ελλάδα - τον Τσώρτσιλ, που αποφάσισε και σχεδίασε προσωπικά το σφαγείο της Ελλάδας για τα στρατεύματα των αποικιών της αυτοκρατορίας, όπως γράφει στο εξαιρετικό βιβλίο του "Το Ημερολόγιο μίας Καταστροφής", ο Αμερικανός καθηγητής της Ιστορίας Robin Higham, περιγράφοντας την ευθύνη και ανικανότητα του Βρετανού Πρωθυπουργού, σαν συνέχεια των αποτυχιών στην Νορβηγία και στην Δουνκέρκη, καταδικάζοντας με τις επιλογές του, την γενναία αντίσταση του ελληνικού λαού σε μία οδυνηρά σκληρή κατοχή.

Συνεχίζοντας όμως τη βόλτα μας στα οχυρά του βυζαντινού Θέματος της Θεσσαλονίκης περνάμε στον βορρά, πάνω στον άξονα που ορίζεται μεταξύ των ποταμών Αξιού και Γαλλικού όπου βρίσκεται το βυζαντινό επιβλητικό κάστρο του Γυναικόκαστρου, που ιδρύθηκε από τον Αυτοκράτορα Ανδρόνικο τον Γ', τον Παλαιολόγο, το 1328-1341 για την άμυνα και προστασία της Συμβασιλεύουσας, και στον νότο, τα στενά των Τεμπών της κοιλάδας του Πηνειού, ανάμεσα στον Όλυμπο και τον Κίσαβο, που κρατούσαν την αρχαία Μακεδονία απομονωμένη από την υπόλοιπη Ελλάδα. Εκεί, στην έξοδο της κοιλάδας βρίσκεται το μεσαιωνικό κάστρο του Πλαταμώνα χτισμένο τον 10ο αιώνα πάνω στα ερείπια της αρχαίας πόλης Ηράκλειο. "Από δε του Πηνειού ποταμού Μακεδόνες εισίν έθνος και κόλπος Θερμαίος. Πρώτη πόλις Μακεδονίαν Ηράκλειον" γράφει ο Σκύλαξ ο Καρυανδέας, ενώ το κάστρο που δεσπόζει σήμερα στο λόφο κτίστηκε από τους Λομβαρδούς Σταυροφόρους κατακτητές το 1204.

Στις ημέρες μας, τα σύγχρονα περάσματα της νεοελληνικής και ευρωπαίας πλέον, επικοινωνίας, δεν τα φυλάνε οι μεσαιωνικοί βιγλάτορες, ούτε οχυρά κυριαρχούν στις αντίστοιχες θέσεις. Στον καιρό των οίκων της οικονομικής αξιολόγησης, τα στενά τα εκμεταλλεύονται εργολάβοι με το αζημίωτο, αφού εισπράττουν τα διόδια της σύμβασης παραχώρησης.

Έτσι το χειμώνα τούτο, και τα βουνά χαμήλωσαν και οι βράχοι κατέβηκαν, στα Τέμπη που τα έκλεισαν οι παραλήψεις των παραχωρησιούχων εργολάβων. Σε ένα θλιβερό γεγονός όπου σχεδόν σύσσωμος ο τύπος και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ κάνουν τα παγώνια, ενώ κάθε είδους "ειδικοί", καθηγητές πανεπιστημίων, τεχνικά επιμελητήρια - δηλωμένοι προσκυνημένοι, εξωνημένοι και αργυρώνητοι υπηρέτες των εθνικών νταβατζήδων - μας εξηγούν από τηλεοράσεως, ότι φταίνε για την καταστροφή, τα βράχια που δεν επέδειξαν το αντίστοιχο φιλότιμο παραχώρησης και αποφάσισαν να πέσουν χριστουγεννιάτικα "λόγω των παρατεταμένων βροχοπτώσεων", λες και μόνο φέτος έβρεξε από τη δεκαετία του πενήντα που εγκαινιάστηκε (1959) η διέλευση της κοιλάδας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Το τμήμα των Τεμπών κατασκευάστηκε τότε (έναρξη εργασιών το 1954), με πλάτος 10,5 μέτρων αντί των 13,0 που είχε η υπόλοιπη εθνική οδός Λάρισας - Κατερίνης, λόγω του δύσκολου ανάγλυφου της περιοχής. Το έργο κόστισε συνολικά 296 εκατομμύρια δραχμές εκ των οποίων τα 123 ήταν οικονομική βοήθεια από τις Η.Π.Α., σύμφωνα με το ενημερωτικό δελτίο του πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ.

Μόνο ένα πρωτοσέλιδο, αυτό του εντύπου των χολωμένων εκδιωγμένων από το λίκνο του εκδοτικού συγκροτήματος του αλογοφτερωτού εθνικού εργολάβου, επιβεβαιώνει τον κανόνα. Μία και μοναδική εφημερίδα έγραψε για τις παραλήψεις και ευθύνες της κοινοπραξίας που εισπράττει τα διόδια - ως αντάλλαγμα μίας σύμβασης παραχώρησης - για ένα έργο που δεν έχει ολοκληρωθεί. Το μόνο που δεν ακούσαμε από τους μισθοφόρους της ενημέρωσης ήταν ότι με αφορμή την κατολίσθηση, θα μάθουμε τις άγνωστες ομορφιές της πατρίδας μας, παίρνοντας τις παρακαμπτηρίους στο τουλάχιστον επόμενο εξάμηνο χρονικό διάστημα -εδώ θα είμαστε- που θα παραμείνει κλειστός ο εθνικός οδικός άξονας ταλαιπωρώντας τα φορολογούμενα κορόιδα, που καλούνται να πληρώσουν περιβαλλοντικά χαράτσια με τα τέλη κυκλοφορίας, απαξιώνοντας τη χώρα σε επίπεδα Ουγκάντας, καταστρέφοντας τις χερσαίες μεταφορές της.

Μην βαρυγκωμάτε λοιπόν αδέλφια για την ταλαιπωρία. Τα επώνυμα συμφέροντα φροντίζουν για την αξιοποίηση της μεσαιωνικής πολιτιστικής κληρονομιάς και οργανώνουν τις οδικές μεταφορές από τους πανάρχαιους δρόμους επικοινωνίας της βαλκανικής, με αναφορές ακόμα αρχαιότερες. Μάλιστα, ετοιμάζονται να κλείσουν τις Θερμοπύλες και να εκτρέψουν την κυκλοφορία από το όρος Καλλίδρομο, στην μοιραία για τους αμυνόμενους του Αυγούστου του 480 πΧ, Ανοπαία Ατραπό που υπέδειξε στον Ξέρξη, ο παρεξηγημένος πρόδρομος των ξεπουλημένων κάθε εποχής, Εφιάλτης. Διότι αγαπητοί φίλοι, είναι μοιραίο στη διαχρονία των Ελλήνων να επιβεβαιώνεται κάθε τόσο, ο καβαφικός στίχος, επιτέλους οι Μήδοι (και πάλι) θα διαβούνε...

Να τα πούμε?

Επειδή η αγάπη είναι ισχυρότερη από τη διαφορά...

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!

ΥΓ Με προσοχή γιατί όλα τα ωραία πράγματα στη ζωή εάν δεν απαγορεύονται...παχαίνουν

Η ανάσα του Βορρά

Ο αστυνομικός υπερεαλισμός στη νυφούλα του Βορρά, πρωτοπόρος δυνατός σε νέα επεισόδια. Μετά τις ζαρντινιέρες σειρά είχε ο φοιτητής με τις πυτζάμες που του φόρτωσαν, αποδεδειγμένα πλέον με δικαστική απόφαση, το σακίδιο με τις μολότωφ. Σε όσους νομίζουν ότι τα καρντάσια μασάνε, οφείλουμε επιτέλους να ομολογήσουμε: Ήμασταν από πάντα ΕΔΩ!

Πρεμιέρες

Μέρα πρεμιέρας σήμερα. Αρχή του εμβολιασμού για τον γενικό πληθυσμό, μέσα σε κλίμα καχυποψίας και συνωμοσιολογίας που θα οδηγήσει λέει, την κυβέρνηση, να ακυρώσει την παραγγελία δέκα εκατομμυρίων δόσεων εμβολίων της χοιρογρίπης, αξίας εβδομήντα εκατομμυρίων ευρώ.

Πρεμιέρα και για τη συνθήκη της Λισαβόνας που θέτει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε άλλη τροχιά. Ταυτόχρονα, την ίδια ημέρα που η πιο μεγάλη ώρα ήταν Ντόρα, τότε που η λαϊκή δεξιά της ημεδαπής αφασίας έδειχνε πόρτα και συνεπώς έριχνε αυλαία για την κόρη του Μητσοτάκη, εκλέγοντας τον αποστάτη που εκτέλεσε ένα αριστοτεχνικής έμπνευσης στήσιμο εμπνευσμένο από τον έτερο εξωμότη Αβραμόπουλο, σε μία ανίερη συμμαχία των πρώην αγαπητών τέκνων του Μητσοτάκη, προκειμένου να φαγωθεί η κόρη του αρχιαποστάτη, σε μία πρωτοφανούς έκτασης πατροκτονία, αυτήν ακριβώς την αποφράδα για το μητσοτακέικο ημέρα, οι Ελβετοί πολίτες αποφάσιζαν σε τοπικό δημοψήφισμα, την απαγόρευση της ανέγερσης νέων μιναρέδων στην πατρίδα του ερυθρού σταυρού, φουντώνοντας τα σενάρια για την νέα ρατσιστική Ευρώπη που κάνει τη δική της πρεμιέρα στην Ελβετία, το κράτος-τραπεζίτη του Χίτλερ. Βεβαίως, η ανησυχία δεν αναφέρεται στην αγαπημένη μας πατρίδα καθόσον εδώ δεν απαγορεύονται μόνο οι μιναρέδες, αλλά και τα τζαμιά.

Στο ανατολικό άκρο της ΕΕ, στην Πολωνία, η καταδίκη του κομμουνισμού, η απαγόρευση όλων των συμβόλων του σοσιαλισμού, αντάμα με τα αντίστοιχα του ναζισμού, για να κρατάμε τις ισορροπίες, θυμίζουν στον Ναυτίλο του Στάθη στην σημερινή Ελευθεροτυπία, το "ξεχασμένο" παρελθόν του Τζόζεφ Πιλσούντσκι και των συνταγματαρχών συντρόφων του προπολεμικού εθνικόφρονα Πολωνού εκκαθαριστή των κομμουνιστών, των Εβραίων και των Ρώσων. Τώρα που η ιστορία ξαναγράφεται, τα φαινόμενα του είδους θα είναι αυξανόμενα.

Και πριν περάσουν οι πρώτες εκατό ημέρες που θα οδηγήσουν την πατρίδα στο δρόμο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, στην βαλκανική νυφούλα του μεταλλαγμένου ελληνικού βορρά, σε μία άλλη εορταστική πρεμιέρα, πλήρως εναρμονισμένη με τα σοβαρότερα ζητήματα που κυριαρχούν στον κόσμο, στην πολύπαθη πλατεία Αριστοτέλους, θα ανάψει το μεταλλικό δέντρο από τον ατσαλάκωτο δήμαρχο, που νιώθει πλέον την ανάσα του Ζορό πιο κοντά από ποτέ, μετά την επιτυχία της Κυριακής, που κατέγραψε στο πανελλήνιο το ποσοστό της φτωχομάνας, της προσφυγιάς, του Νίκου Ξανθόπουλου, και της μαντουμπάλας.

Σε ένα χαζοχαρούμενα εορταστικό περιβάλλον, με πυροτεχνήματα και πανηγύρια, η ελίτ του βλαχομπαρόκ και των σκανδάλων, προσκαλεί τους κατοίκους της πολιτείας του Άνθιμου και του Ζορό για χέρια ψηλά, σηκώνοντας τα πόδια για μία ακόμη χρονιά στο κατακλυσμιαίο κιτς με την παραπλανητική ονομασία γιορτή των αγγέλων...